ณ โลกสีเทา

ณ ที่เเห่งหนึ่ง ในตอนนั้น 

ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลายเป็นสีเทา

ไปหมด ทั้งความคิด

ทั้งการมองเห็น ในตอนที่ชั้นนั้นต้องการไครสักคนมากที่สุด

"สวัสดีค่ะฉันชื่อ การิน เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาคนนึง

ในบางครั้งฉันนั้นก็เบื่อกับโลกที่เเสนหน้าเบื่อนี้

ดิฉันนั้น เป็นเด็กสาวคนนึงที่เติบโตมาในบ้านที่พอมีฐานะ ถึงจะไม่ร่ำรวย

เเต่ก็พอที่ จะทำให้ฉันนั้น มีชีวิตอยู่ได้

ในตอนนั้น พ่อของฉัน เเละครอบครัวนั้น

ต้องเปลี่ยนที่ทำงานเพราะพ่อของฉันนั้น

ได้รับ ตำเเหน่งเเละหน้าที่ การงานไหม่

พ่อที่เป็น เสาหลักของครอบครัว

จึงต้องย้ายบ้านมาไหม่ ตอนนั้น

ชั้นนั้นดีใจมากที่พ่อได้เริ่มงานไหม่

เเละตำเเหน่งพร้อมงานที่ดีขึ้นกว่าเดิม

เเต่ก็อดคิดถึงเพื่อนเก่าไม่ได้

เพื่อนที่คอยเดินเล่น คอยกิน คอยเที่ยวตลอด ชั้นนั้นต้องย้ายเข้าไปในตัวของอำเภอ ในจังหวัดเเห่งหนึ่ง

ได้เรียนในโรงเรียนประจำอำเภอ

ซึ่งชั้นนั้นย้ายมา ตอนป.4

เลยต้องมาเรียนต่อในโรงเรียนไหม่

ชั้นนั้นในตอนนั้นดีใจมาก เเละตื่นเต้น

เพราะว่าจะได้เจอกับ คนไหม่ๆ สถานที่

เเละเพื่อนไหม่ บ้านไหม่ ตามที่จินตนาการ ของชั้นนั้นจะคิดได้

เเต่มันกลับไม่ใช่สิ่งที่ฉันนั้นคิดเเม้เเต่นิดเดียว ความกลัวเเละความมืดมน  

เริ่มสะสมในใจฉัน

การมาโรงเรียนครั้งเเรก ของฉันนั้น

กลับถูกมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ไร้ความสนใจ ไม่มีอะไรสักอย่างในตอนนั้นที่ชั้นนั้นสามารถทำได้เเม้จะ

เเสดงความคิดเห็น หรือพยายามช่วยอะไรก็เเล้วเเต่  เเต่สิ่งที่ชั้นนั้นได้กลับมา

นั้นมีเเต่ คำดูถูก เเละ นินทา

การบลูลี่สารพัดที่ ชั้นนั้นต้องเผชิญ

บางครั้งนั้น คำต่อว่าสารพัด ยัยบ้านนอกเกะกะ คำสบถรุนเเรงยิ่งขึ้นทุกวัน

บางครั้งนั้นฉันอยากหนีไปให้ไกล

ไกลจากปัญหาเเต่กลับทำไม่ได้เพราะด้วยหน้าที่การงานของพ่อ

ชั้นนั้นไม่อยากสร้างปัญหาให้พ่อ

เพราะฉันรู้ว่าพ่อนั้นพยายามยิ่งกว่าไครเพื่อจะทำให้ครอบครัวนั้นมีความ

สุข ชั้นนั้น จึงได้เเต่ขอต่อพระเจ้า

"ได้โปรดเถอะค่ะฉันนั้นอยากมีไครสักคนที่คอยเป็นเพื่อนคอย ดูเเลคอยให้คำปรึกษาได้โปรดช่วยฉันด้วย"

ชั้นนั้นภาวนาตลอดไม่ว่าจะหลับหรือตอนตื่น เพราะว่าชั้นนั้นศรัทธาพระองค์มาก เเต่ตอนนั้นกลับไม่มีเเสงสว่าง

ส่องมา ตอนนั้นทุกสิ่งรอบตัวเริ่มมืดลง

ไร้ซึ่งความหวัง ไร้ซึ่งศรัทธา ฉันนั้นเริ่มคิดถึงบ้านเก่า คิดถึงเพื่อน คิดถึงสถานที่ซึ่งอยู่มาตั้งเเต่เด็ก  เเต่นั้นก็เป็นเพียงเเค่ความคิด ทุกสิ่งกลับมืดลง

.

.

.

.

จนกระทั่ง3เดือนผ่านไป ชั้นนั้นต้องทนทุกข์ เเละทรมานมาตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่ง